Hallo iedereen!

In het vorige verslag waren we bij 7 juni gebleven dat we naar Adam zouden verhuizen. We hebben eerst nog even samen met Anny thee gedronken en daarna heeft ze ons naar Adam gebracht. We wonen hier op loopafstand (15 min lopen) van ons werk bij Dutch Care en de winkels zitten dichtbij waar we onze boodschappen doen. Bij de winkels is ook het enige punt waar wij wifi hebben, daar zijn we dus regelmatig te vinden, op inmiddels ons bankje, om te appen met het thuisfront ;)!

Op onze nieuwe plek kunnen we goed zitten. Adam is een aardige kerel en we hebben weinig last van elkaar als we thuis zijn. Zijn 2 dochters van 5 en 7 komen soms in het weekend, maar die zijn heel rustig, dus daar hebben we ook geen last van. Miranda heeft laatst nog een paar dagen op de meisjes gepast in de schoolvakantie, zodat Adam naar zijn werk kon.

Eén van de eerste nachten slapen werden we bruut wakker gemaakt door een enorm kabaal op het dak! Het schijnt hier dus heel normaal te zijn dat de possums (soort uitvergrootte buidelrat) vanuit de boom op je dak springen! Nou dan wordt je wel wakker, goeiedag eem! Wij de volgende morgen aan Adam vragen waar dat enorme kabaal van kwam, dat was hij even vergeten te zeggen dat dat hier gebeurt en vooral bij onze slaapkamer omdat die pal onder de boom zit!

Ook de vogels kunnen er wat van hier. Vooral de kookaburra maakt ‘s morgens geluiden... dat is geen fluiten meer, het lijkt er meer op alsof ze elkaar uitlachen! Sowieso maken de vogels hier geen mooi geluid, het lijkt allemaal op gekrijs.

De eerste paar dagen in ons nieuwe huis waren we nog steeds aan het wachten op de goedkeuring van alle papieren voordat we eindelijk aan het werk konden. We waren het wachten echt goed zat en super blij dat Dutch Care eindelijk belde met het nieuws dat alle papieren goed gekeurd waren en we direct een half uur later aan het werk konden!

Miranda als verzorgende aan het werk en Emiel in de keuken en de wasserij. Collega’s zeggen nu steeds dat Emiel straks de perfecte man is, omdat hij alles in de keuken kan en hij alles van de vrouwen in de wasserij leert :)!

‘Emiel’ is hier trouwens wel een lastige naam die ze hier niet kennen. Dan wordt zijn naam wel eens veranderd in Emul, Emilia of Emmil. Ook wordt er vaak gevraagd hoe zijn naam wordt gespeld. Maar één collega had de beste oplossing om het te onthouden: Emiel is making us a meal. Hij is dus gewoon een maaltijd haha!

Emiel werd eerst ingewerkt in de keuken en Miranda werd gelijk in het diepe gegooid en stond het eerste uur alleen op de afdeling. Niks inwerken, gelijk vol aan de bak! Geen probleem Miranda redt zich wel met de oudjes :)! We hebben erg leuke en aardige collega’s, sowieso zijn de mensen hier in Australië erg aardig, behulpzaam en vrolijk! De bewoners van Dutch Care zijn ook allemaal stuk voor stuk erg lieve mensen, de meesten hebben dementie. Ze kunnen wel eens (proberen te) slaan/bijten of vloeken, maar even later zeggen ze weer: I love you! :)

De meeste bewoners wonen al iets van 50 jaar in Australië, maar kunnen nog heel goed Nederlands. Ook leuk om die verhalen te horen over hoe ze toen hierheen zijn gekomen (sommigen met een lange boottocht van 6 weken of een vliegreis van 5 dagen) en hoe ze hun leven hier hebben opgebouwd. De één zegt: het was fantastisch! De ander zegt: we hadden in Nederland moeten blijven, want ik moest altijd mijn familie missen. Tjahh.. wij hebben nu whatsapp en skype, maar zij moesten wekenlang op een brief wachten!

Het werk voor de keukendiensten van Emiel bestaan vooral uit: Afwassen, schoonmaken, broodjes smeren, zorgen dat het eten optijd is opgewarmd in de oven en soms ook bewoners helpen met eten. Het is wel even heel wat anders dan wat hij normaal doet, maar zeker wel leuk!

En in de wasserij is het eigenlijk gewoon zorgen dat de wasmachines en drogers blijven draaien. En verder is het vouwen... heel veel vouwen!

Dutch Care heeft hier twee verzorg/verpleeghuizen naast elkaar, Margriet Manor waar we allebei werken en Overbeek Lodge waar Miranda ook werkt. In totaal zijn dit 7 afdelingen met elk 15 bewoners. Miranda kan en wil wel heel veel werken, maar zoveel mag niet, omdat daar een limiet aan zit. Dat vinden wij niet nodig, maarja, dat zijn nou eenmaal de regels.

Het werk van Emiel hangt veel af van de ziekmeldingen. Hij heeft nu weken met veel uren gehad, maar ook met amper een paar uurtjes. In zijn vrije tijd is hij erg druk bezig geweest met het zoeken naar nog een baan erbij.

Eerst vooral gezocht naar een baan als tekenaar, maar later ook gesolliciteerd voor lopende bandwerk, auto’s wassen en zelfs bij de McDonald’s! Het werk ligt hier zeker niet voor het oprapen.

Uiteindelijk toch op twee sollicitatiegesprekken geweest voor tekenwerk, wat allebei positief leek maar uiteindelijk bleken ze toch niet genoeg werk te hebben. Totdat het bedrijf Jarlam (in de suburb/wijk Bayswater) toch terug belde en Emiel gelijk de volgende dag al kon beginnen als tekenaar! Helemaal perfect dus!! Bij Jarlam maken ze vooral veel transportbanden voor de voedingsindustrie en soms nog andere machines en trapjes van staal. Emiel is hier de enige tekenaar, omdat ze normaal alles uitbesteden. Ze hebben nog wel een oud tekenprogramma, dus dat is even weer terug in de tijd, maar hij redt zich er goed mee en de baas is tevreden, dus helemaal prima! Er is nog genoeg werk totdat we hier weggaan en hij kan het ook goed combineren met zijn werk bij Dutch Care. Erg super om hier gewoon als backpackers te zijn gekomen en allebei al een leuke baan te hebben in ons eigen vak wat we graag doen!

We leven nu wel veel langs elkaar heen. Miranda heeft vaak nachtdiensten en komt dan rond 7:30 uur thuis, terwijl Emiel dan juist net uit bed gaat.

Maar we weten waarvoor we het doen en hierna hebben we genoeg tijd voor elkaar.

Het schijnt ’s nachts in de nachtdiensten ook erg gezellig te zijn met overleden bewoners. Zojuist zijn daar twee bewoners bij gekomen, waarvan eentje onder het oog van ons bijna overleed in Miranda haar nachtdienst. Het is dat de ambulance net ariveerde en flink zuurstof gaf, anders had ze geen 10 minuten meer geleefd. Erg raar om zomaar het leven uit iemand te zien gaan! Ze hebben haar nog naar het ziekenhuis gebracht, maar we wisten al dat ze daar de nacht ook niet meer zou halen. Twee uur later kwam haar zoon terug om te vertellen dat ze rustig was ingeslapen.

Van verschillende collega’s hebben we al mooie verhalen gehoord met overleden bewoners die over de gang lopen. Er uit een kamer gebeld wordt waarvan de bewoner net een aantal dagen geleden overleden is en dan iemand horen ademen en de kamer dus leeg is! Geluiden horen van kloppen of voetstappen terwijl er niemand is. Ineens koude vlagen voelen. Bewoners die druk in gesprek zijn met iemand, maar ze zitten helemaal alleen!

Maar goed, hier zijn wij misschien iets te nuchter voor allemaal. Miranda werkt ook gewoon nog nachtdiensten ondanks de mooie verhalen. Alhoewel Miranda ook een bewoner in gesprek zag met iemand en toen vroeg aan haar met wie ze praatte en de bewoner zei met die man daar! Uhuh alleen wij waren in de kamer, geen man te bekennen. Of de controle ronde doen en een vrouw in de stoel zien zitten in een kamer.... stoppen nog een keer kijken, is de stoel leeg!! Of een witte schim vanuit je ooghoek voorbij zien flitsen. Maar goed dat zullen de stofjes in het oog wel zijn, de dementie van de bewoners of gewoon slaap gebrek ;).

Van twee collega’s hebben we ook een fiets geleend, zodat we niet altijd hoeven te lopen. Maar het is hier niet zo vlak als Nederland, dus even een lekker rondje fietsen is niet zo fijn. Emiel gaat wel altijd op de fiets naar Jarlam, omdat dit niet op loopafstand ligt (ongeveer een half uur fietsen). En we nemen de fiets geregeld lopend mee naar Dutch Care, dat is namelijk alleen maar de ‘berg’ op en fietsen dan terug bergafwaards naar huis. Dat is fijn na een avonddienst zodat je niet alleen terug naar huis hoeft te lopen in het donker.

Als Miranda een nachtdienst heeft dan loopt Emiel ook altijd mee naar het werk en drinken we samen een Milo (hoe toepasselijk) is een warme chocomelk en blijft hij soms nog wel een poosje voordat hij weer naar huis gaat.

Bergafwaards kan het best wel hard gaan, wat Emiel al heeft ondervonden. Na een ochtenddienst op zondag is hij op de terugweg waarschijnlijk met zijn broekspijp ergens achter blijven haken, viel voorover en kwam op z’n handen en kin terecht. Gat in de kin. Daarom is het hier dus verplicht om een helm te dragen. Gelukkig werken we in een verzorgingshuis en hebben we lieve collega’s die precies weten wat je dan moet doen. Ze waren ook nog zo aardig om hem naar de weekenddokter te brengen en 3 hechtingen en een tetanus prik later weer op te halen. Gelukkig is het niet echt pijnlijk, maar leuk is anders natuurlijk!

We zijn van plan om hier nog 2 maanden te werken en daarna zal het echte backpacken beginnen. We zijn al een beetje aan het uitkijken voor een auto waar we straks ook in kunnen slapen als we rond reizen. Vanaf hier gaan we eerst de oostkust doen en dan is de planning om via Alice Springs weer naar beneden te reizen en dan de westkust doen. Maar niks staat vast, dit is ook ons tweede plan dus we zien het allemaal wel hoe het jaar verder zal lopen.

Verder hebben we de afgelopen tijd heel wat kilometers gelopen en de omgeving bekeken en verkend. We willen nog meer gaan zien/doen, maar op dit moment is meestal wel 1 van ons aan het werk. We willen nog de Dandenong berg op en bij een collega kangoeroes zien in het wild, nog een keer terug naar Melbourne city en misschien naar het Eureka skydeck waar je vanaf 300 meter, de 88^ste verdieping een mooi uitzicht over Melbourne hebt!

De eerste kaartjes hebben we ook al mogen ontvangen vanuit Nederland! Erg leuk om te krijgen!!

Wij wensen iedereen een mooie zomer en fijne vakantie!

Groetjes Emiel en Miranda